Bir zamanlar kötü karakterli bir genç vardı. Bir gün babası ona çivilerle dolu bir torba, bir çekiç ve bir tahta vererek gence" Arkadaşlarınla tartışıp, kavga ettiğin her zaman bu tahtaya bir çivi çak" der. Genç, ilk gün tahtaya 37 çivi çakıyor. Sonraki haftalarda kendi kendini kontrol etmeye çalışıp geçen her gün daha az çivi çakmaya başlıyor. 
       Nihayet bir gün geldi gördü ki hiç çivi çakmamış. Genç babasına gidip hemen durumu anlatır. Babası onu yeniden tahtanın önüne götürerek, gence "Bugünden başlayarak tartışmayıp kavga etmediğin her gün için tahtadan bir çivi çıkar sök" demiş. 
        Günler geçtikten sonra bir gün geldi tahtadaki her bir çivi çıkartıldı ve tahta ilk günkü gibi bomboş oldu. Bu durumu gören babası ona "Aferin iyi bir davranış sergiledin" diyerek tebrik eder. Ancak sonrasında gence tahtaya dikkatli bakmasını söylenince genç fark eder ki tahtada çok fazla delik izi vardı ve artık asla geçmişteki gibi güzel olmayacaktı.
        Babası gence son bir nasihat vererek "Arkadaşlarla tartışılıp kavga edildiği zaman kötü kelimeler söylenilir. Her kötü kelime bir yara (delik izi) bırakır. Arkadaşına bin defa kendisini affettiğini söyleyebilir yada özür dileyebilrisin, ama bu delik izi aynen kalacak kapanmayacak. Bir arkadaş ender bulunan bir mücevher gibidir. Seni güldürür, yüreklendirir, ihtiyaç duyduğunda sana yardımcı olur, seni dinler ve sana yüreğini açar iyi arkdaşlarının kıymetini bil ve onlarla aranda kapanmayacak izler bırakma"  der.